"Metastaze" redatelja Branka Schmidta snimljene su prema istoimenom romanu Ive Balenovića i donose priču o četvorici kvartovskih prijatelja koji žive isprazne luzerske živote u kojima su jedine svetle tačke lokalni kafić i Dinamove utakmice. Roman "Metastaze" jedno je od najboljih ostvarenja stvarnosne proze u savremenoj hrvatskoj književnosti, a o koliko se provokativnom tekstu radi najrečitije govore podaci da je u tri godine od objavljivanja tekst doživeo pozorišnu premijeru (Pozorište Kerempuh, režija i dramatizacija Boris Svrtan) i ekranizaciju.
Brojni su problemi savremenog društva kojih se film dotiče, od nasilja, pijančevanja, drogiranja i krijumčarenja droge, zlostavljanja žena, posledica Domovinskog rata na psihe sudionika te navijačke ikonografije obeležene crnim majicama i pozdravima iz nekih prošlih vremena. Scenarist Ognjen Sviličić i redatelj Branko Schmidt oblikuju celinu kao skup fragmenata kojima predstavljaju glavne likove: bivšeg narkomana Filipa (Franjo Dijak) koji se nakon višegodišnjeg lečenja u katoličkoj komuni u Španiji vraća u rodni grad; Krpu (Rene Bitorajac), kojem je učestvovanje u Domovinskm ratu bilo okidač za otvoreno iskazivanje agresivnog ponašanja; rezigniranog i dobroćudnog alkoholičara Kizu (Robert Ugrina) i narkomana Deju (Rakan Rushaidat) obeleženog time što mu je otac Srbin. Ukratko, reč je o likovima izgubljenih iluzija i nada. Jezik kojim se koriste likovi autentičan je zagrebački sleng sa velikom količinom psovki, a ono što tu turobnu hroniku društva na dnu čini koju nijansu podnošljivijom jest mestimični gorki (crno)humorni dašak. Derutni interijeri stanova i sivih četvrti daju filmu vizualnu autentičnost te, kao i muzika Majki, podcrtavaju atmosferu beznađa i psihičkog nemira.
Dve uočljivije redateljsko-scenarističke slabosti (Dejanov otac i nakon višedesetljetnog boravka u Zagrebu govori kao da je u zavičaju i iznenadni "ulet" scene na teniskom terenu) ne narušavaju osetno celinu.
Izbor je gumaca sjajan, a njihove interpretacije ujednačene i vrlo kvalitetne. Uz spomenuti kvartet tumača glavnih likova svakako treba izdvojiti Dariju Lorenci (konobarica kvartovskog kafića), Ivu Gregurevića i Ljiljanu Bogojević (Filipovi roditelji) te Jadranku Đokić (Krpina žena).
Osećaj beznađa najjasnije ostaju gledaocu u sećanju tokom gledanja "Metastaza". Sa njegovim protagonistima teško je suosećati jer su upravo suprotno od željene slike uljuđenog, građanskog života glavnog hrvatskog grada (i ne samo njega), no redatelj Branko Schmidt uspelo progovara o sadašnjosti dela hrvatskog društva u ovoj žestokoj i beskompromisnoj priči o mladim zagrebačkim luzerima.
Goran Ivanišević