Džo Pendleton (W.Beatty), vrhunski razigravač momčadi američkog fudbala, probudi se na nebu, gde shvati da ga je neiskusni nebeski pratitelj (B. Henry), kome je to bio prvi zadatak, greškom odveo na nebo misleći da će Džo za vreme vožnje biciklom stradati u sudaru sa automobilom. Nebeski autoritet, g. Džordan (J. Mason), pokušava lično ispraviti grešku te se sa Džoom vraća na Zemlju. No, Džoevo telo već je kremirano i on mora pronaći tuđe telo gde će se nastaniti. Odbija čitav niz predloga da bi na kraju, ali samo privremeno, prihvatio telo bogatog industrijalca Farnsvorta kojeg su njegova supruga (D. Cannon) i njezin ljubavnik, a bogatašev lični sekretar Toni Abot (C. Grodin) otrovali. Učinio je to zagledavši se u Beti Logan (J. Christie), koja je došla Farnsvortu tražiti da povuče jedan svoj projekt kojim će ugroziti zdravlje stanovnika njezinog kraja...
"Nebo može čekati" nije remake istoimena filma Ernsta Lubitcsha iz 1943., nego ostvarenja "Dolazi g. Jordan" Alexandera Halla iz 1941. U originalu Joe Pendleton je bio boksač, a Warren Beatty je želeo da u njegovoj verziji boksača glumi još aktivni Muhammad Ali, no kad zbog boksačkih obaveza Ali nije mogao prihvatiti glumački angažman, Biti je sam preuzeo glavnu ulogu, ali je Pendletona iz boksača pretvorio u igrača američkog nogometa, obzirom da sam nije boksao, ali je znao igrati football.
Film je nagrađen Oskarom za najbolju scenografiju, a bio je nominiran u još osam kategorija - za najbolji film, redatelja, glavnu i sporednu ulogu (Warden), sporednu žensku ulogu (Cannon), adaptirani scenarij (Beatty i nekadašnja kreativna partnerica Mikea Nicholsa Elaine May), fotografiju (ugledni William A. Fraker) i originalnu muziku. Uspešniji je bio u žetvi Zlatnih globusa - osvojio ih je tri: za najbolji film u kategoriji mjuzikla ili komedije, za glavnu mušku ulogu u istoj kategoriji i za najbolju sporednu žensku ulogu.