Dvoje tinejdžera Samson (R. McNamara) i Delila (M. Gibson) žive u susedstvu, u siromašnom selu daleko od grada, usred australske pustinje. Delila živi sa starom bakom koja se već jedva kreće, ali svaki dan slika u tradiciji australske aboridžinske naivne umetnosti. Te se slike prodaju u gradu, no baka i Delila nemaju od toga puno koristi. Samson je besciljan i bezvoljan, dane provodi udišući benzin i slušajući muziku. Sviđa mu se Delila. Njihov je svet oskudan, siromašan i okrutan. Jedino u čemu oboje uživaju je muzika. Dani teku bez promene sve dok Delilina baka ne umre, a Samson ne napadne gitarista jednog benda koji beskrajno dugo vežba dosadnu melodiju. Kad njega i nju pretuku, on ukrade kamion i njih dvoje beže iz sela...
Celi film odvija se gotovo bez dijaloga. Poneku rečenicu izgovore sporedni likovi, a glavni junaci uopšte ne razgovaraju, gotovo ne komuniciraju - oni jednostavno žive, kreću se, jedu, hodaju, sede jedno uz drugo. Kad se u jednom trenutku uhvate za ruku, to deluje kao emocionalni vrhunac filma i nakratko otkrivanje onoga što osećaju, a ne pokazuju. Kao što je njihov život štur i sveden na osnovne funkcije, tako se i film služi samo nužnim sredstvima: priča je jednostavna, radnja teče kao da je zabeležen stvarni život u određenom odsečku vremena, pokreti kamere su elementarni, film se ne dodvorava gledatelju, on jednostavno postoji kao i njegovi junaci. Nema objašnjavanja ni prosuđivanja, samo prikazivanje junaka i njihovih života u okrutnom pustinjskom krajoliku, sa minimumom civilizacijskih stečevina, među kojima je najbitniji kasetofon.
Film je osvojio 16 nagrada: nagradu Blue Angel za režiju na festivalu art filma u Slovačkoj; proglašen je najboljim filmom na Asia Pacific Screen Awards; Australski filmski institut proglasio ga je najboljim filmom 2009. godine i dodelio mu nagrade za najbolji scenarij i režiju; u Kanu je nagrađen Zlatnom kamerom; osvojio je nagrade za montažu i zvuk; na festivalu u Dublinu također je proglašen najboljim filmom, itd.