Njujork tokom 20-ih godina prošlog veka. Nakon što se pojavi praktički niotkuda, neobični Leonard Zelig (W. Allen) privuče pažnju medija i javnosti. On je čovek naizgled obične vanjštine i na prvi pogled ni po čemu upadljiv, ali sa mogućnosti da kao kameleona preuzima izgled drugih osoba. Naime, Zelig je sposoban poprimiti i fizički izgled i psihičke osobine ne samo ljudi pored kojih se zatekne, nego i društvenih grupa. Kad se nađe pored jednog ili više Kineza, Zelig tako dobije kose oči i žutu boju kože, kad se zatekne pored tamnoputih svirača džeza, i njemu koža potamni i postane odličan džezer, a kad razgovara sa psihijatrom, poprimi njegov lik i pokazuje iznimnu upućenost u psihijatriju. Zahvaljujući svemu tome Zelig ubrzo postane medijski fenomen čije sposobnosti komentiraju i brojne poznate osobe, od književnice Susan Sontag preko njezinog kolege Saula Belova do psihoanalitičara i pisca Brune Betelheima. Istovremeno, njegov slučaj snažno zaintrigira i psihijatricu Eudoru Fletčer (M. Farrow), koja će se proučavajući Zeliga i pomažući mu u otkrivanju njegove prave ličnosti u njega i zaljubiti...
Realizirana u formi lažnog dokumentarca u kojem su kadrovi nekadašnjih filmskih žurnala kombinirani sa televizijskim dokumentarnim emisijama i reportažama, sjajna fantastična satirična komedija "Zelig" smatra se jednim od najboljih i najzanimljivijih filmova u dugoj i bogatoj karijeri neumornog četverostrukog oskarovca Woodyja Allena (Brodvejski Danny Rose, Hannah i njezine sestre, Meci iznad Broadwaya). U filmu koji je 1983. nagrađen na festivalu u Veneciji a sledeće godine nominiran za Oskara u kategorijama najbolje fotografije i scenografije, te za dva Zlatna globusa i pet nagrada BAFTA, Allen na izuzetno pametan, inventivan, duhovit te i danas podjednako svež i intrigantan način daje efektan prikaz položaja i sudbine pojedinca u savremenom društvu. Zelig je metafora ne samo tegobne sudbine Židova, nego i uopšte pripadnika manjinskih društvenih grupa, pojedinaca sa margine društva, musilovskih "ljudi bez osobina", kao i onih koji pate od određenih psihičkih poremećaja. Reč je o iznimno pedantno složenom kolažu autentičnih arhivskih snimaka, lažnih dokumentarnih sekvenci i igranih delova, koji u izvedbenom smislu na maestralan način radi ono što će punih 11 godina kasnije u hitu "Forrest Gump" napraviti Robert Zemeckis. Delo impresivne vizualnosti, za koju je zaslužna fascinantna fotografija Gordona Willisa (Ubojice i svjedoci, trilogija Kum), odlikuju odlična muzika Allenova čestog saradnika Dicka Hymana (Moćna Afrodita, Svi kažu volim te), te izvrsni glumački nastupi samog Allena i njegove tadašnje supruge M. Farrow (Gradić Peyton, Rosemaryno dijete).